Gedicht voor Ron
Geplaatst: 05 aug 2007, 13:34
Het is zo vreemd nu om zonder jou te leven, zonder richting, zonder doel.
Hoe leeg de wereld nu is valt niet in woorden uit te leggen.
Duizend vragen om te stellen, met antwoorden die niets zeggen.
Waar ik heen moet zou ik niet weten, weet vaak niet eens meer wat ik voel.
Zoveel jaren waren we een tweeling, altijd samen bij elkaar.
Het grootste deel in dezelfde kamer van hetzelfde huis.
Waar ik was, daar was jij, en waar jij was, was ik thuis.
Nu is er ineens een deling, ik nu hier, jij ergens “daar”.
Het is best zwaar dat alles is veranderd, niets is meer als toen.
Natuurlijk ben ik vaak boos dat jij er niet meer bent.
Hoe kan ik afscheid nemen van iemand die me zo goed kent ?
Ik moet nu ineens leren om alles anders te gaan doen.
Zoetjes aan ga ik beseffen dat ik toch maar door moet gaan.
Een cliché waar ik niets aan dacht te hebben, blijkt toch waar te zijn.
Want als mens moet je verder, voorbij het verdriet en door de pijn.
Dus zet ik maar voorzichtig stapjes op de paden waar jouw voetstappen nog staan.
Ik weet ik mag van jou niet stilstaan of blijven hangen in de tijd.
Je wilt niet dat ik blijf huilen om het nu of het verleden.
Je hebt het liefst dat ik blijf lachen zoals we samen altijd deden.
Want in het lachen zijn we nog een eenheid, al ben jij nu jouw lichaam kwijt.
Het deel in mij dat jij bent is gebleven, en nog altijd heel erg groot.
Soms zal ik lachen, soms ook wenen, zoals jij me nu ook kent.
Maar in mijn hart, mijn bloed en genen, weet ik dat jij nog bij me bent.
Want een Tweeling kan je niet delen, niet in het leven, ook niet in de dood.
Hoe leeg de wereld nu is valt niet in woorden uit te leggen.
Duizend vragen om te stellen, met antwoorden die niets zeggen.
Waar ik heen moet zou ik niet weten, weet vaak niet eens meer wat ik voel.
Zoveel jaren waren we een tweeling, altijd samen bij elkaar.
Het grootste deel in dezelfde kamer van hetzelfde huis.
Waar ik was, daar was jij, en waar jij was, was ik thuis.
Nu is er ineens een deling, ik nu hier, jij ergens “daar”.
Het is best zwaar dat alles is veranderd, niets is meer als toen.
Natuurlijk ben ik vaak boos dat jij er niet meer bent.
Hoe kan ik afscheid nemen van iemand die me zo goed kent ?
Ik moet nu ineens leren om alles anders te gaan doen.
Zoetjes aan ga ik beseffen dat ik toch maar door moet gaan.
Een cliché waar ik niets aan dacht te hebben, blijkt toch waar te zijn.
Want als mens moet je verder, voorbij het verdriet en door de pijn.
Dus zet ik maar voorzichtig stapjes op de paden waar jouw voetstappen nog staan.
Ik weet ik mag van jou niet stilstaan of blijven hangen in de tijd.
Je wilt niet dat ik blijf huilen om het nu of het verleden.
Je hebt het liefst dat ik blijf lachen zoals we samen altijd deden.
Want in het lachen zijn we nog een eenheid, al ben jij nu jouw lichaam kwijt.
Het deel in mij dat jij bent is gebleven, en nog altijd heel erg groot.
Soms zal ik lachen, soms ook wenen, zoals jij me nu ook kent.
Maar in mijn hart, mijn bloed en genen, weet ik dat jij nog bij me bent.
Want een Tweeling kan je niet delen, niet in het leven, ook niet in de dood.