Pagina 1 van 1

Thuis in mij

Geplaatst: 10 nov 2010, 00:24
door Frans
Plotseling kwam het boven:
“je kan niet meer naar hem”
Ik kon het niet geloven
Ik hoorde toch je stem
Ach nee, het kan niet waar zijn
je komt zo hier bij mij
Maar ineens was er die pijn
Toen ik bij je grafsteen zei

't is toch niet voorbij?
Blijf hier bij mij
Ik kan toch niet alleen zijn
Jij hoort toch hier bij mij

Wie kon er voorspellen
Wat ik verliezen zou
Ik hoor mezelf vaak zeggen
Ik hou zo veel van jou
Een verse roos, wat tranen
Ach kom, ik moest maar gaan
En ik wil wel verder lopen
Maar mijn benen blijven staan

Is het echt voorbij?
Kom terug bij mij
Ik wen nooit aan alleen zijn
Ik mis je aan mijn zij

Ergens is kracht gevonden
Om toch maar door te gaan
Nog veel om af te ronden
Maar ik zal nu blijven staan
Ik heb veel kunnen leren
Ergens zat er iets van zin
Wat ik doe is er om jou te eren
Soms is er nog een traan
Het blijkt het waard te vechten
Om door te kunnen gaan

Het is niet voorbij
Ik voel jou hier bij mij
Ik zal nooit echt alleen zijn
Je bent weer thuis in mij …….

Re: Thuis in mij

Geplaatst: 16 nov 2010, 16:41
door Hannes
heel mooi!!

Re: Thuis in mij

Geplaatst: 28 dec 2019, 23:52
door liesbeth
Heel erg mooi! En zo herkenbaar. Van intens verdriet naar het voelen van zijn aanwezigheid. Niet alleen gelaten willen worden, maar ook het voelen van zijn verdriet om mij.. dit gedicht verwoord alles

Re: Thuis in mij

Geplaatst: 09 jan 2020, 16:32
door Henny
Woh wat een mooi gedicht. Bij mij is het nog geen 6 maanden geleden als ik bij het graf sta van mijn tweelingzus dan is er die dwang om te blijven en nooit meer weg te gaan maar ja....weer dat alleen moeten laten. Vreselijk