In het boek “noem haar naam” hoort Jorie op zesjarige leeftijd dat ze een tweelingzusje heeft die doodgeboren is. In het gezin wordt daar niet over gesproken, ze hebben het in de familie dan ook over ‘dat ene verdrietige’. Ze heeft er zelf als kind ook geen last van en heeft verder een gelukkig leven.
Maar uiteindelijk gaat de schrijfster dan toch op zoek naar wat er met haar doodgeboren zusje is gebeurd. Ze is zich af gaan vragen waarom er nog een taboe op rust en hoe men er in de jaren tachtig mee omging, het werd weggemoffeld alsof het er niet is geweest.
Je zou misschien verwachten dat het een boek is van iemand die vanuit haar gevoel en gemis op zoek gaat naar antwoorden en heling, maar dat is het nou net niet. Dat is ook niet nodig want ze had er weinig last van.
Ze benaderd haar zoektocht vanuit haar achtergrond als journalist en kiest voor een journalistieke aanpak. Zelfs de gesprekken met haar ouders begint ze in interview vorm.
Ze begint dan een zoektocht naar antwoorden op plaatsen waar je het misschien niet zou verwachten, van vroedvrouw, behandelend arts, kerk, gemeente, uiteindelijk naar het crematorium.
Ze komt er uiteindelijk achter dat, ook al zou je anders verwachten, en was er niemand van de familie bij, er wel respectvol met haar zusje is omgegaan. Wat voor veel lotgenoten misschien wat rust kan geven.
Persoonlijk vind ik het mooi dat het boek goed leesbaar is.
Ook is het nuchter geschreven, wat ik wel fijn vind, toch komt er vaak ook wel iets van gevoel doorheen.
Ik denk dan ook dat vooral jong verlies lotgenoten er veel in zullen herkennen.
Maar ook als je zoals ik langere tijd met je tweelingbroer of tweelingzus hebt kunnen leven is het heel interessant en kan je er veel in herkennen.
Mocht je het boek willen kopen dan is het verzoek van de schrijfster om als het mogelijk is het boek te kopen of bestellen bij je plaatselijke boekhandel, want die hebben het in deze Corona tijd al wat moeilijker dan online verkopers, en de prijs is toch overal gelijk.
Een site waar je naar zou kunnen kijken is die van Libris: daar kunnen de lezers het boek bestellen, of kijken of het in de dichtstbijzijnde boekhandel op voorraad ligt. Hierbij de link:
https://www.libris.nl/boek/?authortitle ... 9026338427
Noem haar naam.
Re: Noem haar naam.
Als jong verlies lotgenoot heb ik heel veel kunnen herkennen in dit boek, zoals o.a. bepaalde uitspraken die mijn ouders ook gebruikten! Ik heb het 3x achter elkaar gelezen, om alles goed op mij in te laten werken en heb de voor mij belangrijkste passages gemarkeerd. Het boek heeft mij geholpen om eindelijk de boosheid naar mijn ouders los te kunnen laten, beseffende hoe enorm zwaar het verlies voor hen is geweest. Voor mij is dit tot nu toe het meest waardevolle boek dat ik heb gelezen over tweelingverlies. Dank voor de tip Frans!
Re: Noem haar naam.
Heel herkenbaar allemaal! Het heeft wel even geduurd voordat ik het uit had. Ik legde het iedere keer weer weg, het kwam veel te dichtbij. Ik heb het nu bij m’n ouders neergelegd in de hoop dat ze het ook gaan lezen. Waarschijnlijk niet, het blijft nog altijd veel te diep zitten…..
Re: Noem haar naam.
Dit boek bestelde ik toen ik corona had, maar toen ik erin ging lezen kon ik er niet veel mee. Ik legde het weg. Een dik jaar later pakte ik het op en las het in één ruk uit. Ik kwam erachter dat ik veel van de stappen die ze beschrijft in het boek, in dat jaar precies zo had uitgevoerd. Mijn ouders praten net als haar ouders wel eens over onze geboorte, maar ze willen er niks mee. Geen naam, wel een grafje, maar geen steen en dat blijft zo. Ze hebben de pijndiep weggestopt. Dat kan ik zien. Als ik erover begin zie ik mijn moeder een beetje in elkaar kruipen, alsof ze zichzelf wil beschermen tegen mijn woorden. Die pijn lees ik terug in het boek, maar de ouders van de schrijfster zijn bereid stappen te zetten. Wat mij raakte is dat door haar zoektocht, haar tweelinghelft deel werd van haar gezin. Dat is ook mijn wens.