Jente Posthuma schreef een mooi boek over haar tweelingbroer die een einde aan zijn leven maakte: 'Waar ik liever niet aan denk'.
'Als je hard je best doet en denkt: dit ga ik voor de rest van mijn leven onthouden, dan onthoud je het. Alleen mensen houd je er niet mee vast. Die kunnen gewoon opstaan en het beeld uit lopen. Gelukkig heeft de hoofdpersoon een tweelingbroer, de enige van wie ze zeker is, waardoor ze dus nooit echt alleen zal zijn. Tenminste, dat denkt ze. Zij verzamelt truien. Hij heeft twee katten. Ze houden allebei van New York, en zouden er, wat er ook gebeurde, samen heen verhuizen op hun achtentwintigste. Maar opeens wil hij liever een tijdje zonder haar. Waar ik liever niet aan denk beschrijft op bedrieglijk nonchalante, maar uiterst indringende wijze wat er gebeurt als de persoon op wie je je hele bestaan hebt gebouwd er plotseling niet meer is. Jente Posthuma debuteerde in 2016 met Mensen zonder uitstraling, dat werd genomineerd voor de Dioraphte Literatour Prijs, de Hebban Debuutprijs en de ANV Debutantenprijs. ‘Een verademing. Om haar stijl. Om de fijnzinnige en droge humor. Om de enorme levenspijn die er in haar schijnbaar laconieke regels verscholen zit.’ – Trouw
leestip
Re: leestip
Wat goed dat je hier aandacht voor vraagt, Idelette. Ik heb het boek inderdaad ook gelezen en het heeft me erg geraakt. Het is erg jammer dat ze afgelopen jaar niet de International Booker Prize heeft gewonnen (ze was wel genomineerd). Dat zou de belangstelling voor 'tweelingen alleen' een stuk bevorderd hebben.